Όταν το πολιτικό σύστημα λειτουργεί και παράγει δράση, χωρίς να προκαλούνται αντιδράσεις, μπορούμε να υποθέσουμε, ότι το γενικότερο σύνολο της εξουσιαζόμενης κοινωνίας, συναινεί στην πραγματικότητα που το περιβάλλει. Ειδικά στις περιπτώσεις όπου το πολίτευμα είναι η δημοκρατία, δεν έχουμε περιθώρια να αμφισβητήσουμε την παραπάνω υπόθεση. Άλλωστε η δυσαρέσκεια του κοινωνικού συνόλου και οι συνέπειες αυτής, καθώς γνωρίζουμε, είναι πάντα αισθητές...όπως φυσικά και η απουσία τους την παρούσα στιγμή. Άρα το συντριπτικό σύνολο των Ελλήνων, συναινεί στα όσα βιώνει και πορεύεται συνειδητά. Προφανώς δεν συντρέχει λόγος αντίδρασης, οπότε απολαμβάνει την καθημερινότητά του, εκμεταλλευόμενος την αρμονική αυτή συγκυρία.
Έγιναν πολλά έως σήμερα και τα περισσότερα από αυτά ήταν γεγονότα θλιβερά και αποτρόπαια. Οι ιστορίες των εθνών αρχικά και των κρατών αργότερα, είναι βαμμένες με αίμα και πολέμους. Αμέτρητοι θυσιάστηκαν για να κατέχει τα σημερινά του ''δικαιώματα'' ο μέσος άνθρωπος και γενικότερα ο δρόμος προς την αρμονία, υπήρξε διαχρονικά δύσβατος.
Βέβαια όλα αυτά είναι πλέον παρελθόν, έστω και ημιπρόσφατο. Τώρα πια, οδεύει το παρόν μας προς ένα μέλλον ήπιο, συνολικά ομοιόμορφο και κυρίως αμετάκλητο. Είναι πλέον ορατή η κατεύθυνση, καθώς διανύουμε το τελικό στάδιο, μιας τριαντακονταετούς ζύμωσης, που από το 1991 και μετά, μας προετοιμάζει ποικιλοτρόπως, ώστε να αφομοιωθούμε όσο πιο ομαλά γίνεται, στη νέα τάξη πραγμάτων. Ο κόσμος ξαναγεννιέται, εφαρμόζεται μια ακόμα νέα πραγματικότητα και όπως σε κάθε τοκετό, αντικρίζεις νοσοκομεία, αίματα, πόνους, χαρές αλλά και απώλειες.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν μαζικά, τέτοιου είδους τραυματικές διεργασίες, στην ανθρωποδιαχείριση των κατοίκων αυτού του πλανήτη. Έχουν επαναληφθεί πολλάκις και τις αποκαλούμε ιστορία. Όπως πάντα, έτσι και τώρα, κάποιοι θα συναινέσουν οικειοθελώς, κάποιοι θα συνθηκολογήσουν εν καιρώ σταδιακά και σιωπηρά, κάποιοι θα εναντιωθούν και εξ αυτών ορισμένοι συνειδητά. Αυτά τα ολίγα συμβαίνουν -επαναλαμβάνω, όπως πάντα σε τέτοιου είδους περιπτώσεις- και συνταρακτικές αλλαγές δεν παρατηρούνται στην πλοκή των τρεχόντων γεγονότων...πέραν ενός βασικότατου και ανατρεπτικότατου σημείου. Το ζούμε, δεν το διδασκόμαστε σε κάποια τάξη του λυκείου με χλιαρό ενδιαφέρον. Το ζούμε, το βιώνουμε στο πετσί μας το ίδιο και αυτό είναι πρωτόγνωρο γεγονός για την γενιά μου, που επί 40-45 χρόνια, την είχε περάσει κυριολεκτικά, ζάχαρη.
Συνταρακτικό γεγονός αδιαμφισβήτητα, κυρίως για όσους είχαν αντιληφθεί, κατανοήσει και παραδεχτεί, εδώ και δεκαετίες, το τι ακριβώς συμβαίνει στην παγκόσμια κλίμακα των εξουσιαστών και ποιες οι τελικές τους προθέσεις. Οδεύουμε στο 2022. Το εγχείρημά τους κλείνει τριανταένα χρόνια αιματηρής (κυριολεκτικά) εργασίας και προσπάθειας, όπου θα ολοκληρωθεί στην επόμενη τετραετία (βάσει προγράμματος) κάτω από όποιο κόστος. Εκπόνησαν, συμφώνησαν, επιχείρησαν, μόχθησαν και ναι κάπου το πάνε και ναι έχουν δικαιωματικά, υψηλά ποσοστά πιθανοτήτων, ώστε να ολοκληρώσουν επιτυχημένα το όλο πλάνο τους.
Οι επίπονες, άκρως συντονισμένες προσπάθειες, αποφέρουν και τα ανάλογα αποτελέσματα. Το σύστημα λειτουργεί πάντα υποδειγματικά και αν αυτό δεν συμβεί, δεν ευθύνεται το σύστημα. Εννοώντας, πως όταν δεν έχεις να δώσεις λογαριασμό σε κανέναν, η απόδοση ευθυνών περιττεύει. Είναι δική τους όλη η μακέτα.
Τώρα πια, στην εποχή του πανδημικού παραληρήματος, πείσθηκαν και οι πλέον δύσπιστοι, για την ενιαία και αδιαίρετη, συνολική λειτουργία του συστήματος. 'Όλοι οι δυτικοί κυβερνήτες αυτού του κόσμου, συνδιοικούν με σύμπνοια και συνέπεια, την ροή μιας συνολικής απόφασης, μπροστά στα μάτια, μιας φανερά αμήχανης ανθρωπότητας. Κυβερνήσεις και αντιπολιτευόμενοι, απαλλαγμένοι από τα χειριστικά ιδεολογικά τους πρωτόκολλα, υπηρετούν το "επόμενο" ευλαβικά, με υψωμένο το νοητό λάβαρο της σωτηρίας. Κλασική αλάνθαστη συνταγή. Ρίχνω την βόμβα, ισοπεδώνω το αχρείαστο τώρα και μετά στέλνω ανθρωπιστική βοήθεια, για να οικοδομήσω το αύριο τους στα μέτρα μου. Σύστημα είμαι και όπως έχω προαποφασίσει ενεργώ.
Το μόνο θετικό στην όλη αυτή διαδικασία, είναι το τελειωτικό γκρέμισμα των πολιτικών ιδεολογιών, τάσεων και τεχνασμάτων. Εμείς οι αναρχικοί, το ονειρευόμασταν να συμβεί κατόπιν ωρίμανσης και συνειδητοποιήσεων του λαού, όπου θα εξεγείρονταν κάποια στιγμή, ενάντια στον κοινωνικοπολιτικό παραλογισμό... αλλά εν τέλει, το κατάφερε εσχάτως και αυτό, το ίδιο το σύστημα...τώρα που έκρινε, πως στο επόμενο βήμα του, είναι αχρείαστα τα ιδεολογήματα. Η πολιτικοποιημένη χειραγώγηση είναι πια ξεκάθαρα ντεμοντέ, προτιμητέα δίχως άλλο στις μέρες μας, η άμεση τρομοκρατία και ο ψυχοτραμπουκισμός.
Όσο για τους αφελείς, εξαπατημένους ή ονειροπόλους που προσδοκούν ακόμα, σε μια ενδεχόμενη αντίδραση, ή έστω μια υποκίνηση αντίπαλου δέους από τον όποιο αντισυστημικό φορέα, οφείλω να τους πληροφορήσω, με όλη μου την ειλικρίνεια, πως κάτι τέτοιο δεν υφίσταται καν. Στην πραγματικότητα, ουδέποτε υπήρξε συντονισμένη αντισυστημική πάλη και για αυτό άλλωστε το σύστημα, δεν κινδύνευσε ποτέ και από κανέναν.
Για να καταρρίψεις την πρόταση, οφείλεις να καταθέσεις αντιπρόταση και να την επιβάλλεις. Κάτι που ουδέποτε συνέβη και ούτε επρόκειτο να συμβεί, για έναν πολύ σημαντικό, καίριο λόγο. Διότι έως πρότινος, κανείς άλλος φορέας πέραν του συστήματος, δεν είχε τα μέσα να την υλοποιήσει και την κοινωνιολογική τεχνογνωσία για να την συντηρήσει, τόσο απλά.
Υπάρχει αντί σύστημα, χάρις στην ύπαρξη του συστήματος, που υποτίθεται πως θα καταρριφθεί. Αν λοιπόν δεν προκύψει κορύφωση, ολική ρήξη και ανατροπή, απελευθέρωση ή έστω ήττα, τότε συγγνώμη, λυπάμαι, αλλά υφίσταται στην πραγματικότητα μόνο το σύστημα, με όλες τις θεατές και αθέατες όψεις του.
Πάντως, επειδή έχει την ιερή του σημασία και αυτό το γεγονός, ας λεκτικοποιηθεί όπως του αξίζει. Διαχρονικά, ο αντιεξουσιαστικός χώρος, φιλοξένησε τα πιο λαμπερά πλάσματα, με τα πιο φωτεινά μυαλά. Μεμονωμένα ή σε ομάδες, βρήκαν το θάρρος και αντιστάθηκαν, κυρίως στην γενική ροή, αυτοσχεδιάζοντας ενστικτωδώς, παράγοντας ηθελημένα ουτοπικά θαύματα, προσομοιώσεις κοινωνικών παραδείσων και αυθόρμητες επαναστατικές παρεμβάσεις...διατηρώντας την σπίθα του απρόβλεπτου υπαρκτή, κόντρα σε κάθε είδους συστημική λογική.
Αν στα παραπάνω συνυπολογίσετε, ότι έπραξαν τα ανομολόγητα χωρίς προσωπικά οφέλη, αδιαφορώντας για τις συνέπειες που επιβάλλει ο νόμος της εξουσίας στις πράξεις τους, μόνο και μόνο για το αυτονόητο της αντίστασης, απέναντι στον παραλογισμό της εξαναγκαστικής πειθαρχίας, αρκεί για να κατανοήσετε. Αναφέρομαι σε εξαιρετικές περιπτώσεις ελεύθερων, αληθινών ανθρώπων... και λίγα λέω. Αυτοί αποτελούν το 7% του αντιεξουσιαστικού χώρου και ζούνε έως ότου πεθάνουν όπως είναι πάντα, ελεύθεροι, τρελοί και ευτυχισμένοι. Το υπόλοιπο 93% κάθε φουρνιάς και γενεάς είναι αδιάφοροι περαστικοί, επικίνδυνοι ή ακίνδυνοι " για το όνειρο"...και λίγα λέω.
Μετά και από αυτή την διευκρίνηση, ας επιστρέψουμε στην δεινή μας θέση, καταγράφοντας ό,τι απόμεινε. Αρχικά είναι απαραίτητη, η καθολική συνειδητοποίηση των γεγονότων...και επιμένω σε αυτό, διότι παρατηρείται μεγάλη άρνηση από τον κοινό και όχι μόνο νου, να αποδεχθεί την ωμή αλήθεια. Μπορεί να μην έχουμε πόλεμο με την στενή έννοια του όρου αλλά έχουμε "επόμενο" και ομοιάζουν πολύ τα χαρακτηριστικά τους. Έχουμε ''επόμενο'', που σαρώνει το τώρα μας με σαρκασμό και ευκολία, δίχως να υπολογίζει απώλειες. Έχουμε ''επόμενο'' και οι μετακινήσεις, οι συναλλαγές, η μορφή του εμπορίου, οι τρόποι ψυχαγωγίας, τα συνταγματικά δικαιώματα, η επαφή, οι σχέσεις και η επικοινωνία των ανθρώπων, οι συνθήκες εργασίας, οι τροφές, τα ιατροφαρμακευτικά δεδομένα, οι μορφές ενέργειας, η φυσική όψη του ίδιου του πλανήτη, σχεδόν όλα, αλλάζουν.
Η μετάβαση στο ''επόμενο'', που ετούτη την στιγμή μοιάζει περισσότερο με μετάλλαξη, χάρις στην ιλιγγιώδη ταχύτητα που έχει το τελικό στάδιο, της όλης διαδικασίας που διανύουμε. Είναι γεγονός, πως ο όγκος των αλλαγών και των νέων πληροφοριών, προκαλεί σκοτοδίνες και πανικό στο ανήμπορο πλέον κοινό, αλλά αυτό ήταν αναμενόμενο.
Όπως και να έχει πάντως, το πιο χρήσιμο που μπορεί να πράξει ένας άνθρωπος την παρούσα στιγμή, είναι να αποδεχθεί πλήρως, τα δεδομένα που τον περιβάλλουν. Ναι, συμβαίνει ότι συμβαίνει, επικρατεί όντως βαβελισμός, δεν είναι επιστημονική φαντασία, είναι επιστημονική πραγματικότητα. Κατόπιν αυτού και εφ' όσων διακρίνει το νόημα και την κατεύθυνση, πέρα από το στενό φάσμα των εμβολίων, θα μπορέσει να αποφασίσει σαν συνειδητή ανθρωπομονάδα για την στάση ζωής του, εντός του ''επόμενου''.
Αυτή η διεργασία βέβαια, προκειμένου να επιτευχθεί, δεν είναι καθόλου ανώδυνη, μιας και προϋποθέτει ψυχικά αποθέματα και θάρρος σε υψηλά επίπεδα. Τώρα πια, στις μετακαπιταλιστικές κοινωνίες του φιλελεύθερου σουρεαλισμού, όλα είναι ευδιάκριτα για όλους. Ο καθένας μας κατέληξε όπου ανήκει και σε ότι αληθινά του αναλογεί. Νομοτελειακά και με συνοπτικότατες διαδικασίες. Αυτό, όσο τραυματικό και να είναι, άλλο τόσο είναι και χρήσιμο. Διότι για να προσδιορίσεις, ποιος ή ποια θα είσαι στο ''επόμενο'' που οδηγείσαι, πρέπει να έχεις επίγνωση το ποιος είσαι τώρα. Το φαντασιακό δεν υπήρξε ποτέ καλός σύμμαχος σε τέτοιου είδους διεργασίες, για αυτό και το σύστημα εσώκλεισε τους λαούς στις οικίες τους τα τελευταία χρόνια. Γι' αυτό και δεν αντέδρασε ουσιαστικά κανείς, με το τι συμβαίνει τριγύρω...διότι επιτέλους, έστω και εξαναγκαστικά, ανακάλυψε τί συμβαίνει εντός της ψυχής και της οικίας του.
Με λίγα λόγια, το σύστημα κέρδισε όσο χρόνο χρειαζόταν και μάλιστα την πιο κρίσιμη και φλέγουσα στιγμή...την τελική, οριακή φάση ολοκλήρωσης, του πολυετούς σχεδίου του. Ειλικρινά τους βγάζω το ημίψηλο καπέλο μου, μετρ αξιώσεων, σκληροί και αδίστακτοι καριόληδες οι κουστουμάτοι muppeteers.
Η φρικιαστική ειρωνεία όμως, είναι το κέρδος που προέκυψε για τους λαούς...και κυρίως ότι το προκάλεσαν, οι ίδιοι οι σκακιστές του συστήματος. Σε αυτό το σημείο, οφείλω να ομολογήσω, πως απωλέσαμε και τα σωβρακάκια μας από το μέγεθος της πανωλεθρίας. Τέλος πάντων, ας επικεντρωθούμε στο κέρδος που μας παραχώρησαν. Ξέρετε, για αυτό το χάλι που επικρατεί πλέον σε ετούτο τον πλανήτη, ουδεμία ευθύνη έχετε εσείς, εγώ και οι υπόλοιποι άλλοι, δηλαδή εμείς. Εξυπακούεται πως φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, χάρη σε εκείνους που αποφασίζουν και διοικούν. Το περιβάλλον δεν το μολύνει η ελευθέρας εξάτμιση από το τζιπάκι μου, αλλά τα φουγάρα της ΒΙΟΧΑΛΚΟ. Το πρόβλημα όμως έγκειται, στο ότι εκείνοι πάντα έβρισκαν τους τρόπους να συνεχίζεται το παραμύθι, μέχρι που στο τέλος έπρεπε να αποδεχθούμε, ότι τα φάγαμε και μαζί, παρόλο που δεν γευτήκαμε ούτε μεζέ.
Και καλά όλα αυτά...ο λαός όμως γιατί δεν αντιδρούσε ενάντια στον παραλογισμό; Διότι είχε βουτήξει εντός του προσωπικού του παραλογισμού, προσποιούμενος την αντανάκλαση των φαντασιώσεών του. Ήθελε να γνωρίζει τα πάντα εκτός από τον εαυτό του, έπαιζε δεν ζούσε. Μέχρι που έφτασε να πεισθεί, πως το ψέμα του, ήταν και η προσωπική του αλήθεια. Θυμάστε εκείνη την εποχή όπου ξαφνικά όλοι έγιναν λίγο απ'όλα, ή τα πάντα όλα, όπως το έλεγαν τότε; Ε, εκείνη η εποχή του πρόσφατου παρελθόντος, ήταν η πλέον κατάλληλη, στερνή ευκαιρία, για την ολική ρήξη, με το όποιο ''επόμενο'' μας καταδιώκει τώρα δίχως έλεος.
Εκείνη η στιγμή όμως πέρασε και ο χρόνος πια κυλά αντίστροφα. Με τον λαό απροετοίμαστο ψυχικά και εμφανώς φρικιασμένο από την ανώμαλη προσγείωση, στην αυτούσια πραγματικότητα του. Εκείνοι, ήταν σίγουροι, όταν μοίραζαν τον έγκλειστο χρόνο στους ανυποψίαστους, που λίγο μετά ήρθαν αντιμέτωποι με τον εαυτό τους. Όταν κατανοήσεις το πως σε κατάντησες και πόσο θύμα του εαυτού σου υπήρξες, άντε μετά να κάνεις εξέγερση... Απέναντι σε ποιους, με ποιο σθένος και ποια πίστη. Εδώ εξευτέλιζες εσένα...κλείσε πρώτα τους υπαρξιακούς σου λογαριασμούς και αν επιβιώσεις τα λέμε παρακάτω, δεν χάθηκε και ο κόσμος. Ή μήπως χάθηκε για τα καλά;
Με τον σοσιαλισμό δεν τα κατάφεραν, ούτε με την γιόγκα και τον διαλογισμό, ούτε καν αβοήθητοι, καθαρά από λυτρωτική ανάγκη... όχι, ακόμα και στον προθάλαμο της επίγνωσης, έφτασαν μαζικά και μόνο όταν το αποφάσισε-επέτρεψε το σύστημα. Αδιανόητο, εν τέλει ούτε κουράγιο να σωθεί δεν είχε ο λαός. Παρ΄ όλα αυτά, έστω και κάτω από αυτές τις συνθήκες, ανακάλυψε τουλάχιστον ποιος αληθινά είναι, τί κατέχει και ποιες οι ρεαλιστικές του προοπτικές εντός του ''επόμενου''. Κέρδος το λες και μάλιστα μεγάλο, παρ΄όλο τον τιμωρητικό τρόπο που αποδίδεται.
Και οι διαφημίσεις να τους υπενθυμίζουν το χάλι τους...διότι μετά από τόσα χρόνια και τόσα δώρα από την κινητή τηλεφωνία, έπαθε και ο Αι ο Βασίλης το υπαρξιακό του και δικαίως μέσα στην ανυπαρξία και το ψέμα του. Οπότε αφού δεν είναι αυτό που είναι, παρ΄όλο που το υποδύεται, παράλληλα πειραματίζεται...Μην είναι μοντέλο, μην είναι Dj μην είναι ζαχαροπλάστης και εν τέλει, τί είναι αυτό το hohoho που τον έβαλαν να λέει χωρίς να το εννοεί;
Προτείνω τούτες τις χρονιάρες μέρες, να τολμήσει όποιος και όποια δεν το έχει ακόμα πράξει, να αντικρίσει την γυμνή, υπαρξιακή του αλήθεια, να την αποδεχθεί πλήρως και να της συμπεριφερθεί όπως της αρμόζει, με στοργή και μεράκι. Για να φτάσεις να επαναστατήσεις μαζί με άλλους, απέναντι στο όποιο σύστημα σε πιέζει, πρέπει πρώτα να επαναστατήσεις εναντίον σου, ελευθερώνοντας εσένα από τα δεσμά των προβολών σου. Αυτό είναι το καλύτερο δώρο που θα μπορούσες να λάβεις στη ζωή σου... Και μιας και όπως πάντα ξέραμε, δεν υπάρχει κανένας γαμημένος Αι Βασίλης, δώρισέ το εσύ στον εαυτό σου και θα με θυμηθείς. Θα λάμψει όλος σου ο κόσμος, θα νιώθεις υπέροχα. Τότε ίσως ξαναβρεθούμε...αν σου αρέσουν τα βουνά, αν αντέχεις ακόμα, αν το θελήσει η στιγμή.
Αδέλφια μου, σύντροφοι και συντρόφισσες, να προσέχεται τους πολύτιμους, σπάνιους εαυτούς σας. Έχω εμπιστοσύνη στις κινήσεις και την ευρηματικότητα σας. Σταθερές αναπνοές, οξυδέρκεια, έξοδοι ανεφοδιασμού, επαναοχύρωση. Έχει πορεία ακόμα ο εφιάλτης, ψυχραιμία και υπομονή.
Εύχομαι ολόψυχα καλές γιορτές σε όλους μας, με όσο το δυνατόν περισσότερες καταχρήσεις σε γλυκίσματα, αναψυκτικά, αλκοόλ, ντρόγκια και έρωτα. Τα φτερά είναι από χώμα, παίρνεις τμήμα τους και χτίζεις το μέλλον.
Ζήτω Εμείς, ζήτω η Αριστοκρατική Αλητεία!!!
